نویسنده: حسن ویسی 
نقش کم کاری تیروئید در بارداری و ناباروری
نقش کم کاری تیروئید در بارداری و ناباروری :اختلالات تیروئید شایع ترین مشکلات غدد درون ریز در زنان است. در بیشتر موارد، تیروئید می تواند منجر به ناباروری یا سقط جنین شود. علت ناباروری چند عاملی با اختلالات تیروئید به عنوان شایع ترین عامل تظاهر کننده، به ویژه کم کاری تیروئید است. ناباروری در زنان می تواند منجر به استرس عاطفی و روانی شود. شیوع کم کاری تیروئید در دوران بارداری 0.3٪ تا 0.5٪ برآورد شده است.
کم کاری تیروئید و پرکاری تیروئید
کم کاری تیروئید و پرکاری تیروئید می تواند منجر به بی نظمی قاعدگی و چرخه های عدم تخمک گذاری شود، بنابراین باروری را تحت تاثیر قرار می دهد. سطح پرولاکتین (PRL) قابل توجهی در زنان نابارور مبتلا به کم کاری تیروئید در مقایسه با بیماران یوتیروئیدی وجود دارد که نشان دهنده ارتباط بین کم کاری تیروئید و هیپرپرولاکتینمی است. مقدار هورمون آزاد کننده تیروتروپین (TRH) از هیپوتالاموس به طور قابل توجهی با مهار پیروگلوتامیل پپتیداز II، آنزیمی که TRH را کاتالیز می کند، افزایش می یابد. افزایش TRH در کم کاری تیروئید باعث افزایش ترشح هورمون محرک تیروئید و PRL توسط هیپوفیز می شود که منجر به ناباروری و گالاکتوره می شود.
در سال‌های اخیر، یک نوروپپتید به نام کیسپپتین، کدگذاری شده توسط ژن Kiss1، یک محرک قوی برای ترشح GnRH، شناسایی شده است، که مسیر آینده درمان با کیسپپتین را پیشنهاد می‌کند و برای القای باروری در بیماران نابارور هیپرپرولاکتینمی مفید است. کم کاری تیروئید درمان نشده در دوران بارداری می تواند منجر به ناباروری، مرگ جنین، زایمان زودرس و سقط جنین شود. بنابراین، زنانی که قصد بارداری دارند و زنان نابارور باید از نظر هورمون های تیروئید و PRL سرم بررسی شوند.
هیپرپرولاکتینمی، کم کاری تیروئید، ناباروری، بارداری، تیروئید
شایع ترین علت مشکلات غدد درون ریز
مشخص شد که اختلالات تیروئید شایع ترین مشکلات غدد درون ریز است که در جهان مشاهده می شود. در بین انواع اختلالات تیروئید، شیوع کم کاری تیروئید با حدود 4 تا 5 درصد در سراسر جهان بیشتر است. زنان بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به کم کاری تیروئید هستند.
در بارداری، آسیب شناسی تیروئید با فرکانس 6 برابر بدتر می شود، بنابراین بارداری به عنوان یک عامل خطر برای اختلالات تیروئید دیده می شود. کم کاری تیروئید در بارداری می تواند منجر به افزایش خطر زایمان زودرس، سقط جنین و مرگ داخل رحمی جنین شود که با عوارض مادری مرتبط است.
در دوران بارداری استرس فیزیولوژیکی زیادی بر مادر و جنین وارد می شود. فیزیولوژی تیروئید در دوران بارداری اصلاح می شود که به آماده سازی غده تیروئید مادر برای مقابله با نیازهای متابولیک کمک می کند. برخی از مطالعات نشان می دهد که زنان کم کاری تیروئید نسبت به زنان عادی میزان باروری کاهش یافته است و حتی اگر باردار شوند، کودکان متولد شده دچار اختلال قابل توجهی در سطح IQ، توانایی های یادگیری و مسائل عصبی روانی خواهند شد .
چندین مطالعه متاآنالیز و کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده وجود دارد که تأیید می‌کند که کم‌کاری تیروئید تحت بالینی و خودایمنی تیروئید به شدت با زایمان زودرس و سقط جنین در دوران بارداری مرتبط است و نشان می‌دهد که درمان با لووتیروکسین ممکن است خطرات را کاهش دهد.
بارداری در مراحل مختلف تحت تأثیر تیروتوکسیکوز قرار می گیرد و شرایطی به نام تیروتوکسیکوز حاملگی، شروع جدید بیماری گریوز در دوران بارداری، تیروتوکسیکوز گریوز پس از زایمان (PPGD) و تیروتوکسیکوز مخرب پس از زایمان (PPT) با بیشترین شیوع PPGD و به دنبال آن PPT.
نقش هورمون محرک تیروئید در بارداری
شیوع کم کاری تیروئید در دوران بارداری 0.3٪ تا 0.5٪ برآورد شده است. در طول بارداری، برای برآوردن نیازهای فیزیولوژیکی افزایش یافته جنین در حال رشد، تولید هورمون تیروئید افزایش می یابد که منجر به افزایش تولید استروژن سرم تا 500-1000 pg/mL در نیمه اول بارداری می شود. این منجر به تنظیم مثبت ۲ تا ۳ برابری تولید گلوبولین متصل شونده به تیروکسین (T4) کبدی (TBG) می شود.
افزایش سطح TBG ممکن است تعادل بین T4 محدود و آزاد (FT4) را تغییر دهد. T4 در حالت آزاد توسط بدن استفاده می شود، بنابراین کاهش FT4 می تواند سطح هورمون محرک تیروئید (TSH) را با مکانیسم بازخورد افزایش دهد.
این افزایش TSH به نوبه خود منجر به کم کاری تیروئید می شود. عامل دیگر با افزایش گنادوتروپین جفتی انسانی (hCG) مرتبط است. در طول بارداری، تولید جفت hCG در هفته های 8 تا 11 به حداکثر 50000-75000 IU/L می رسد. از سه ماهه اول، hCG با اتصال به گیرنده های TSH به دلیل تشابه ساختاری با TSH باعث تحریک تیروئید می شود و در طول سه ماهه اول TSH سرم کاهش می یابد. ید همچنین عاملی برای ایجاد کم کاری تیروئید در دوران بارداری است. برای افزایش تولید هورمون های تیروئید و جبران از دست دادن ید از طریق افزایش کلیرانس کلیوی، افزایش می یابد.
نیاز به ید در بارداری
نیاز به ید در بارداری بنابراین، زنان باردار با مصرف متوسط ید 250-500 میکروگرم در روز توصیه می‌شوند. در طول سه ماهه دوم و سوم، متابولیسم T4 افزایش یافته است، به دلیل افزایش دیودیناز نوع II و III جفت، که T4 را به T3 تبدیل می کند . بیماری خودایمنی تیروئید در زنان سنین باروری با شیوع 5 تا 18 درصد شایع است. آنتی بادی های تیروئید پراکسیداز (TPO-Ab) یا تیروگلوبولین با افزایش قابل توجهی در سقط جنین همراه است .چلیک و همکاران مطالعه ای روی 275 زن باردار انجام داد و مصرف نمک یددار و عملکرد تیروئید را بررسی کرد.
نتایج نشان دهنده عدم دریافت ید کافی در بین آنها و میزان گواتر 19.3% بود. این مطالعه پیشنهاد کرد که زنان باردار باید با داروهای حاوی ید مکمل شوند. با توجه به توصیه‌های انجمن غدد درون ریز لهستان، به زنان باردار و شیرده توصیه میشود که مکمل‌های اضافی ید (150 تا 200 میکروگرم در روز) که در دوره قبل از بارداری شروع شده است، مصرف کنند تا افزایش تقاضا برای ید در دوران بارداری برآورده شود. عملاً خطر ید اضافی در بدن وجود ندارد زیرا ید اضافی از طریق کلیه ها دفع می شود.
نقش کم کاری تیروئید در باروری
ارتباط شناخته شده ای بین باروری و کم کاری تیروئید وجود دارد که بیشتر با اختلالات تخمک گذاری همراه است. این مشاهدات توسط تحقیقات حیوانی تایید می‌شوند و نشان می‌دهند که ارتباط بین کم‌کاری تیروئید ناشی از تجربی و اختلالات چرخه قاعدگی وجود دارد.
تیروئیدیت خودایمنی شایع ترین علت کم کاری تیروئید در زنان جوان است. هورمون های تیروئید اثرات شدیدی بر باروری و تولید مثل دارند. در زنان در گروه سنی باروری، شیوع کم کاری تیروئید 2 تا 4 درصد است.
ناباروری پیامدهای روانی، پزشکی و اقتصادی مهمی دارند. عملکرد طبیعی تیروئید برای باروری در زنان و همچنین حفظ بارداری سالم ضروری است. اختلالات تیروئیدی که درمان نشده یا در برخی موارد تشخیص داده نمی شوند می توانند منجر به ناباروری شوند که ممکن است به دلیل سطوح بالای پرولاکتین (PRL)، چرخه های تخمک گذاری و نقص در فاز لوتئال و هورمون های جنسی باشد. زنانی که سابقه خانوادگی مشکلات تیروئیدی دارند، قبل از برنامه ریزی برای بارداری، برای هرگونه ناهنجاری احتمالی تیروئید توصیه می شود.
مطالعه ای در بین 94 زن نابارور و کم کاری تیروئید (با یا بدون هیپرپرولاکتینمی) انجام شد. این بیماران با داروها (دوز تنظیم شده بر اساس شدت) برای کم کاری تیروئید تحت درمان قرار گرفتند. بیماران به درمان پاسخ دادند و 76.6 درصد از آنها پس از درمان باردار شدند که شامل بیماران مبتلا به هیپرپرولاکتینمی نیز می شود. بنابراین، این مطالعه نشان می دهد که با درمان کم کاری تیروئید، می توان ناباروری مرتبط با آن را به راحتی مدیریت کرد. مطالعه ای که بر روی 438 زن نابارور با علل مختلف ناباروری انجام شد، شیوع قابل توجهی TPO-Ab را نشان داد.
در مقایسه با زنان بارور سالم، شیوع بالایی از کم کاری تیروئید و پرکاری تیروئید در زنان نابارور وجود داشت . بر اساس مطالعه ای که توسط Abalovich و همکاران انجام شد، در 150 بیمار باردار، زمانی که درمان با لووتیروکسین کافی بود، 90.5٪ از کم کاری تیروئید تحت بالینی و 100٪ از بیماران با کم کاری تیروئید آشکار، حاملگی را به پایان رساندند. در بین بیماران یوتیروئیدی تحت درمان با لووتیروکسین، موارد سقط جنین و زایمان زودرس به ترتیب 4% و 11.1% بود. ناهنجاری های مادرزادی در نوزادان تازه متولد شده در این مطالعه 6.3 درصد بود.
خروجی این مطالعه نشان می دهد که درمان کافی کم کاری تیروئید در دوران بارداری عوارض را به حداقل می رساند و باعث می شود حاملگی به پایان برسد . ارتباط شناخته شده ای بین تیروئید و بارداری وجود دارد. بسیاری از مطالعات ارتباط بین خودایمنی تیروئید و پیامدهای نامطلوب مرتبط با بارداری مانند سقط جنین و به ویژه زایمان زودرس را نشان می دهند.
نقش کم کاری تیروئید در بارداری و ناباروری
مطالعه ای که در سال 1990 انجام شد نشان داد که سقط جنین در بارداری در زنان با TPO-Ab مثبت دو برابر بیشتر از TPO-Ab منفی است. دلایل احتمالی این ارتباط عبارتند از نارسایی ظریف تیروئید، اثر مستقیم در سطح جفت توسط تیروئید Ab و محیط نامطلوب خود ایمنی.
روبرتو نگرو بر روی زنانی که با سابقه ناباروری یا سقط جنین در تلاش برای باردار شدن بودند، مطالعه ای انجام داد. زنان AB مثبت تیروئید (تیروئیدیت خودایمنی مزمن) با لووتیروکسین و دارونما تحت درمان قرار گرفتند. نتایج تفاوتی در پیامدهای مادری و نوزادی بین دو گروه نشان نداد. لووتیروکسین درمان انتخابی در کم کاری تیروئید است. بیمارانی که از لووتیروکسین استفاده می کنند باید به دقت از نظر مشخصات تیروئید خون تحت نظر باشند تا آنها را در محدوده توصیه شده قبل از بارداری و در طول بارداری حفظ کند. زنان باردار پرکاری تیروئید تحت درمان با پروپیل تیوراسیل به عنوان یک انتخاب ارجح در سه ماهه اول و تیامازول در سه ماهه دوم و سوم قرار می گیرند. نیاز به کنترل وجود دارد
تیروئید مادر با دقت عمل کند تا از کم کاری تیروئید جنین جلوگیری شود. یک موجودیت خاص شامل hCG (که در سه ماهه اول افزایش می‌یابد) مربوط به تیروتوکسیکوز گذرا حاملگی است که معمولاً نیازی به درمان ندارد، اما در بیماران با علائم بالینی شدید، داروهای ضد تیروئید ممکن است مفید باشد.
نقش محور هیپوتالاموس – هیپوفیز – تیروئید
فعالیت تیروئید توسط هیپوتالاموس و غدد هیپوفیز تنظیم می شود. غده تیروئید تحت تأثیر هیپوتالاموس و هیپوفیز با کمک هورمون های ترشح شده آنها، هورمون آزاد کننده تیروتروپین (TRH) و TSH قرار می گیرد. ناهنجاری در سطوح سرمی TSH نشان دهنده وجود اختلالات تیروئید است.
TRH (یک آمید تری پپتیدی) نقش عمده ای در تنظیم محور مرکزی هیپوتالاموس – هیپوفیز – تیروئید دارد. TRH هم به عنوان انتقال دهنده عصبی و هم به عنوان هورمون عصبی عمل می کند. هسته پارا بطنی هیپوتالاموس حاوی نورون های هیپوفیزیوتروپ TRH است که مسئول ترشح TRH هستند. فعالیت این نورون ها می تواند توسط هورمون های تیروئید از طریق مکانیسم بازخورد منفی تنظیم شود.
سایر شرایط نامطلوب مانند عفونت ها می توانند بر محور تیروئید تأثیر بگذارند. TRH آزادسازی TSH از هیپوفیز قدامی را تنظیم می کند. اکتوآنزیم متصل به غشاء، پیروگلوتامیل پپتیداز II (PPII) که عمدتاً توسط نورون ها سنتز می شود، TRH ترشح شده را در مغز کاتالیز می کند و آن را غیرفعال می کند. مقدار TRH آزاد شده از مغز به طور قابل توجهی با مهار PPII افزایش می یابد.
نقش کم کاری تیروئید در بارداری و ناباروری
PPII همچنین در هیپوتالاموس توسط تانیسیت ها، یک نوع سلول گلیال تخصصی، سنتز می شود. تانیسیت ها همچنین نقش فعالی در تنظیم نورواندوکرین دارند. آنها با بیان آنزیم PPII غیرفعال کننده TRH، محور هیپوتالاموس-هیپوفیز- تیروئید (HPT) را تنظیم می کنند و همچنین تصور می شود که با بیان یدوتیرونین دیودیناز نوع 2 که T4 را به T3 (هورمون فعال تیروئید) تبدیل می کند، در تنظیم بازخورد نقش دارند.
یکی دیگر از اعضای تنظیم کننده غده تیروئید، سیستم عصبی مرکزی با واسطه از طریق سیستم عصبی خودمختار است. غده تیروئید با عصب های اعصاب آدرنرژیک و آکسون های کولینرژیک از عصب واگ تامین می شود.
رگ های خونی غده تیروئید به شدت توسط اعصاب اتونوم عصب دهی می شوند و همچنین پایانه های آکسون آنها در اطراف فولیکول های تیروئید یافت می شود. اثر مهاری توسط ورودی سمپاتیک به دلیل کاهش جریان خون تیروئید مشاهده می شود، ترشح هورمون تیروئید در داخل بدن کاهش می یابد، و اثرات تحریکی TSH بر سلول های تیروئید در شرایط آزمایشگاهی توسط نورآدرنالین مهار می شود.
در مقابل، افزایش جریان خون تیروئید با ورودی پاراسمپاتیک با تحریک الکتریکی عصب تیروئید مشاهده می شود .
آکسون های عصب دهی کننده غده تیروئید همچنین حاوی نوروپپتیدهایی مانند پپتید وازواکتیو روده ای و نوروپپتید Y (NPY) هستند. جریان خون تیروئید و ترشح هورمون تیروئید توسط پپتید وازواکتیو روده افزایش می یابد. در مقابل، جریان خون تیروئید توسط NPY موجود در عصب دهی سمپاتیک غده تیروئید مهار/کاهش می شود.
نقش محور هیپوتالاموس – هیپوفیز – تخمدان
اختلالات تیروئید و اختلالات قاعدگی اغلب با یکدیگر مرتبط هستند. این می تواند منجر به ناباروری بعدی شود. در زنان، چرخه قاعدگی با محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-تخمدان مرتبط است که شامل هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH)، گنادوتروپ های هیپوفیز، رحم و تخمدان ها می شود.
GnRH روی گنادوتروپ های هیپوفیز قدامی اثر می گذارد و هورمون محرک فولیکول (FSH) و هورمون لوتئین کننده (LH) را آزاد می کند که فولیکولوژنز را در تخمدان ها تحریک می کند. مولد پالس GnRH نقش مهمی در چرخه طبیعی قاعدگی تخمک گذاری دارد.
شرایط خاصی مانند سندرم کالمن بلوغ تاخیری و هیپوگنادیسم هیپوگنادوتروپیک (HH) را نشان می‌دهند که ممکن است به دلیل مهاجرت ناقص نورون‌های GnRH باشد که منجر به کاهش/عدم آزادسازی GnRH میشود.
برخی از متغیرهای سبک زندگی مانند استرس روان‌زا، رژیم غذایی و ورزش مرتبط نیز می‌توانند بر اختلال چرخه‌ای تأثیر بگذارند و منجر به آمنوره عملکردی هیپوتالاموس یا عدم تخمک‌گذاری مزمن هیپوتالاموس شوند. در این شرایط، فعالیت GnRH کاهش می یابد که منجر به کاهش ترشح LH می شود.
LH غیر طبیعی می تواند باعث عدم تخمک گذاری شود که به نوبه خود بر چرخه طبیعی قاعدگی و تولید مثل تأثیر می گذارد . بیماران مبتلا به استرس روانی یا عاطفی مستعد آمنوره مزمن هستند. این عوامل بر افزایش ترشح کورتیزول تأثیر می‌گذارند و ارتباط بین افزایش فعالیت محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (HPA) و کاهش GnRH را نشان می‌دهند.
مطالعات تجربی بر روی پستانداران غیر انسانی وجود دارد که مفهوم تغییرات در عملکرد هیپوتالاموس را پیشنهاد می کند که منجر به آمنوره عملکردی هیپوتالاموس ناشی از استرس می شود. ارتباط بین هورمون آزاد کننده کورتیکوتروفین (CRH) و مهار ژنراتور پالس GnRH به خوبی شناخته نشده است.
به عنوان مثال، آنتاگونیست‌های CRH می‌توانند از مهار ترشح LH ناشی از استرس ایمنی، که محور HPA را فعال می‌کند، جلوگیری کنند. کم کاری تیروئید یکی از مشکلات غدد درون ریز در زنان است.
. کم کاری تیروئید بر فعالیت های فیزیولوژیکی بدن مانند قاعدگی و باروری تأثیر می گذارد. نسبت چرخه های قاعدگی غیرطبیعی در گروه کم کاری تیروئید بیشتر از گروه اتیروئید بود. و همچنین، ناباروری در کم کاری تیروئید بیشتر از یوتیروئید است.
محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-تخمدان از نظر فیزیولوژیکی مشابه/مربوط به محور HPT است. کم کاری تیروئید و پرکاری تیروئید می تواند منجر به بی نظمی قاعدگی و سیکل های عدم تخمک گذاری و افزایش ضایعات جنین شود.
هورمون های تیروئید با هورمون محرک فولیکول هم افزایی می کنند و تمایز سلولی گرانولوزا را تحریک می کنند و به دنبال آن رشد طبیعی فولیکول که برای تخمک گذاری و تشکیل جسم زرد ضروری است، می شود. بنابراین، هورمون های تیروئید در سطوح کافی برای القای تخمک گذاری ضروری هستند.
منوراژی شایع ترین بی نظمی است که در زنان مبتلا به اختلالات تیروئید مشاهده می شود. کم کاری تیروئید به طور خاص با اختلالات قاعدگی مرتبط است. در مطالعه ای روی 50 زن کم کاری تیروئید، 40 درصد منوراژی، 18 درصد اولیگومنوره، 6 درصد با آمنوره و 22 درصد قاعدگی طبیعی داشتند. این نشان دهنده منوراژی به عنوان یک اختلال عمده قاعدگی در بیماران کم کاری تیروئید است.
موارد شروع تیروتوکسیکوز قبل از بلوغ، تاخیر در شروع قاعدگی را گزارش کرده اند. الیگومنوره شایع ترین بی نظمی قاعدگی است که در پرکاری تیروئید مشاهده می شود، با پلی منوره کمتر بنسون و دیلی مطالعه ای را روی 221 بیمار پرکاری تیروئید انجام دادند و دریافتند که 58 درصد از بیماران مبتلا به الیگومنوره و 5 درصد مبتلا به پلی منوره هستند.
نقش تیروئید بر پرولاکتین
ارزیابی هورمون های تیروئید و سطح سرمی PRL جزء مهمی در زنان مبتلا به ناباروری در نظر گرفته شده است.
سطوح ترشح TRH توسط هیپوتالاموس به دلیل مکانیسم بازخورد در کم کاری تیروئید افزایش می یابد. افزایش TRH با افزایش ترشح آنها توسط هیپوفیز بر سطوح PRL و TSH تأثیر می گذارد. افزایش TRH در کم کاری تیروئید باعث افزایش سطح PRL می شود و متعاقباً بیماران ممکن است گالاکتوره داشته باشند.
اختلال در ترشح ضربانی GnRH و تداخل با تخمک گذاری دلایلی است که بر باروری مرتبط با هیپرپرولاکتینمی تأثیر می گذارد .
مطالعه ای که ت بر روی 160 زن نابارور اولیه انجام شد، ارتباط مثبتی بین سطوح سرمی TSH و PRL در بین زنان نابارور نشان داد. در میان کل شرکت کنندگان در مطالعه، 60 درصد از زنان نابارور اختلالات قاعدگی و 41 درصد هیپرپرولاکتینمی را نشان دادند. زنان نابارور مبتلا به کم کاری تیروئید سطوح بالایی از PRL را در مقایسه با بیماران یوتیروئید نشان دادند .
بر اساس مطالعه ای که توسط بهار و همکاران انجام شد، در 481 شرکت کننده مبتلا به کم کاری تیروئید تحت بالینی، شیوع هیپرپرولاکتینمی 20.4٪ بود. در یک مطالعه مقطعی بر روی 200 زن نابارور، سطوح TSH و PRL با وضعیت ناباروری مقایسه شد. سطوح غیر طبیعی TSH و PRL در زنان نابارور به ترتیب 36 و 79 بود و در زنان بارور هیچ وجود نداشت. این نشان دهنده ارتباط معنی داری بین هیپرپرولاکتینمی، کم کاری تیروئید و ناباروری است.
در مطالعه ای ، به بیماران کم کاری تیروئید هورمون آزاد کننده تیروئید (TRH) 400 میکروگرم، T3 و T4 داده شد. با توجه به این واقعیت شناخته شده که نشان داده شده است TRH یک محرک قوی برای انتشار PRL است، نتایج نشان داد که TRH مستقیماً ترشح PRL را تحریک می کند، در حالی که T3 و T4 آن را مهار می کنند. تغییر در پاسخ PRL به TRH با تغییرات در سطوح T3 و T4 طبیعی همراه است. انتشار PRL ناشی از TRH با سطوح T3 و T4 سرم غیر طبیعی افزایش می یابد. شیوع بالای هیپرپرولاکتینمی مرتبط با هیپوتیروئید در ناباروری وجود دارد. این امر بر این واقعیت تاکید دارد که همه موارد ناباروری باید برای تخمین PRL سرم قرار گیرند. نتایج مطالعه شارما و همکاران. در بیماران مبتلا به کم کاری تیروئید تحت بالینی (ScH) و کم کاری تیروئید اولیه همبستگی مثبتی بین TSH و PRL نشان داد. ویژگی بالای 90% در تشخیص هیپرپرولاکتینمی در بیماران زن با TSH ≥7.51 mIU/L دیده می شود. شیوع هیپرپرولاکتینمی در کم کاری تیروئید اولیه در مقایسه با ScH بیشتر است.
یک مورد هیپرپرولاکتینمی ناشی از ScH با جایگزینی هورمون تیروئید با لووتیروکسین درمان شد. سطح TSH بیمار و سطح سرمی PRL به حالت عادی بازگشت که نشان دهنده اهمیت درمان جایگزینی هورمون تیروئید در مدیریت هیپرپرولاکتینمی است [55]. تغییرات در ساختار هیپوفیز و هیپرپلازی سلول های غدد درون ریز هیپوفیز ثانویه به کم کاری تیروئید اولیه دیده می شود. سطوح پایین هورمون های تیروئید منجر به تولید بیش از حد TRH و به دنبال آن هیپرتروفی و هیپرپلازی سلول های تیروتروفیک و غده هیپوفیز می شود.
هورمون تیروئید T3 سطح mRNA PRL را در هیپوفیز کاهش می دهد. بنابراین، کم کاری تیروئید منجر به سنتز PRL بیشتر می شود. در کم کاری تیروئید اولیه، کاهش حساسیت به اثر مهاری دوپامین بر گیرنده ها در هیپوفیز مشاهده می شود. پاکسازی PRL از گردش خون در کم کاری تیروئید کاهش می یابد.
هیپرپرولاکتینمی و ناباروری
آدنوم های ترشح کننده PRL نیز می توانند علت هیپرپرولاکتینمی باشند که می تواند منجر به ناباروری شود. این وضعیت به طور کلی با آگونیست گیرنده دوپامین کابرگولین و بروموکریپتین برای بازگرداندن باروری درمان می شود. افزایش PRL به هر دلیلی می تواند باعث HH و ناباروری شود. هایپرپرولاکتینمی منجر به سرکوب مستقیم نورون های GnRH برای سرکوب آزادسازی GnRH می شود. افزایش سطح PRL در هیپرپرولاکتینمی از طریق عملکرد مهاری، سطوح LH و FSH را با مهار نورون های GnRH در هیپوتالاموس کاهش می دهد .
در سال‌های اخیر، یک نوروپپتید به نام کیسپپتین، کدگذاری شده توسط ژن Kiss1، یک محرک قوی برای ترشح GnRH، شناسایی شده است که ارزش مهمی در بلوغ بلوغ و تنظیم عملکرد تولید مثل دارد. در یک مطالعه، موش های هیپرپرولاکتینمی با تزریق داخل صفاقی کیسپپتین یک بار در روز به مدت 20 روز تجویز شد. جالب توجه است که نتایج نشان دهنده بازیابی چرخه فحلی و افزایش سطوح LH و FSH بود. این نتایج می تواند دلالت بر این داشته باشد که درمان با کیس پپتین می تواند برای القای باروری در بیماران نابارور هیپرپرولاکتینمی مفید باشد .
اندومتریوز نیز به عنوان یک عامل خطر برای ناباروری دیده می شود. یک مبنای تشریحی برای ناباروری در زنان مبتلا به اندومتریوز شدید وجود دارد، در حالی که در بیماران مبتلا به اندومتریوز خفیف، علت ناباروری به وضوح مشخص نشده است. بر اساس برخی مطالعات، ناباروری مرتبط با اندومتریوز می تواند به دلیل نوسانات در ترشح PRL باشد .
در مقابل، برخی از نویسندگان سطوح PRL پایه طبیعی را در بیمارانی که با ناباروری مرتبط با آندومتریوز مراجعه کردند، نشان دادند. با این حال، این سطوح پس از آزمایش تحریک TRH تغییر یافت، که نشان دهنده ارتباط بین ناباروری در بیماران آندومتریوز و الگوهای ترشح تغییر یافته است. زنان نابارور با سطوح PRL نرمال هنگامی که در معرض آزمایش تحریک TRH یا متوکلوپرامید (آنتاگونیست دوپامینرژیک) قرار گرفتند، ترشح غیرطبیعی PRL را با پاسخ اغراق آمیز به مداخلات نشان دادند.
یک مطالعه مورد-شاهدی برای تجزیه و تحلیل رابطه بین اندومتریوز و تغییرات PRL و سطوح هورمون رشد توسط Cunha-Filho و همکاران. سطوح بالاتری از PRL را در زنان آندومتریوز نابارور پس از تجویز TRH در مقایسه با بیماران بارور بدون آندومتریوز نشان داد. سطوح PRL تفاوتی بین گروه‌ها پس از انسداد دوپامینرژیک نشان نداد. این نتایج نشان دهنده ارتباط بین تغییرات ترشح PRL در بیماران آندومتریوز است و دخالت سیستم دوپامینرژیک را رد می کند. ارتباط بین کم کاری تیروئید و PRL در القای ناباروری در جدول 1 خلاصه شده است.
نقش کم کاری تیروئید و پرولاکتین در ناباروری
کم کاری تیروئید نیاز به تیروکسین در زنان باردار مبتلا به کم کاری اولیه تیروئید افزایش یافته است.
این با افزایش سطح تیروتروپین سرم در بین مندل باردار و همکاران به این نتیجه رسید.
هیپرپرولاکتینمی + کم کاری تیروئید شیوع قابل توجهی از کم کاری تیروئید در میان بیماران هیپرپرولاکتینمی وجود داشت، سطح پرولاکتین سرم به طور قابل توجهی در زنان نابارور بالا بود Turankar et al. [71]
هایپرپرولاکتینمی زنان نابارور هیپرپرولاکتینمی سطوح سرمی پرولاکتین و TSH بالاتری را با سطوح T3 و T4 پایین نشان داده اند. این نشان دهنده نقش تیروئید و پرولاکتین به عنوان عوامل هورمونی در بین زنان نابارور Bassey و همکاران است.
هیپرپرولاکتینمی + کم کاری تیروئید ارتباط مثبتی بین سطح سرمی پرولاکتین و TSH در آمنوره ثانویه وجود داشت. این نتیجه گیری نقش هیپرپرولاکتینمی و اختلال عملکرد تیروئید به عنوان عوامل هورمونی کمک کننده در زنان آمنوره است. آمنوره می تواند یک عامل خطر برای ناباروری Shrestha و همکاران باشد.
هیپرپرولاکتینمی شیوع 18 درصدی هیپرپرولاکتینمی در میان کم کاری تیروئید تحت بالینی تازه تشخیص داده شده وجود داشت که نشان دهنده ارتباط بین TSH سرم و سطوح پرولاکتین سیروحی و سینگ است .
نقش کم کاری تیروئید و مسیرهای مرتبط در بارداری و ناباروری
بیماری تیروئید در زنان باردار یا کسانی که مایل به بارداری هستند نیاز به مراقبت ویژه دارد. کم کاری تیروئید درمان نشده در دوران بارداری می تواند منجر به ناباروری/ناباروری، مرگ جنین، زایمان زودرس و سقط جنین شود. در زنانی که مایل به بارداری و در مراحل اولیه ناباروری هستند، باید پروفایل تیروئید سرم و سطوح PRL را ارزیابی کرد. مداخله زودهنگام با درمان مناسب می تواند از عوارض جنینی در بارداری ناشی از کم کاری تیروئید جلوگیری کرده و میزان باروری را در زنان نابارور بهبود بخشد. آزمایشات هیپرپرولاکتینمی و اختلالات تیروئید باید در زنان باردار و نابارور به صورت روتین انجام شود.
